Σε αυτή την ερώτηση αναγνώστη της Μελισσοκομικής Επιθεώρησης,
πειραματίστηκε το ΑΠΘ και απάντησε σχετικά:
«Το θέμα αυτό ανέλαβε να διερευνήσει η Χρύσα Τανανάκη, λέκτορας του
Εργαστηρίου Μελισσοκομίας , η οποία πραγματοποίησε το εξής πείραμα:
Σε 7 καθαρά βάζα τα οποία αρίθμησε από Α έως Η τοποθέτησε
Α:Νερό βρύσης,
Β:Βρασμένο νερό βρύσης,
Γ:Νερό βρύσης καλυμμένο από αλουμινόχαρτο,
Δ:Νερό βρύσης και χαλκοσωλήνα
Ε:Νερό βρύσης και θυμόλη (6,66%),
Ζ:Νερό βρύσης και χλωρίνη (0,7 mg/L) και
Η:Νερό με 5 σταγόνες εκχυλίσματος πρόπολης σε 650 ml νερό.
Tα 7 βάζα με το περιεχόμενό σκεπάστηκαν ώστε να προστατευτούν από σκόνη
και άλλες ακαθαρσίες και τοποθετήθηκαν σε τραπέζι εκτεθειμένο στο ήλιο.
Στο νερό των 7 βάζων μετρήθηκε η αρχική απορρόφηση στα 600 nm και
στη συνέχεια η μεταβολή της σε χρονικό διάστημα ενός μήνα. Η μέτρηση της
οπτικής πυκνότητας πραγματοποιήθηκε με φασματοφωτόμετρο (Unican,
Helios-a). Σ’ όλες τις περιπτώσεις δεν υπήρξαν αλλαγές τις πρώτες 20 ημέρες.
Συνεπώς θα μπορούσε κάποιος να ανανεώνει το νερό των μελισσών κάθε 3 εβδομάδες
χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα στην ποιότητα του νερού.
Μετά τις πρώτες 20 ημέρες η μεταβολή του χρώματος είναι εντονότερη στο
νερό με την πρόπολη (Η) προφανώς λόγω του ότι κάποιες υδατοδιαλυτές ουσίες
μεταφέρθηκαν από την πρόπολη στο νερό. Μεγάλες μεταβολές επίσης παρατηρήθηκαν
στο βρασμένο νερό βρύσης (Β) και στο νερό με τη χλωρίνη (Ζ). Η μικρότερη
μεταβολή παρατηρήθηκε στο βάζο με το νερό βρύσης που καλύφθηκε με
αλουμινόχαρτο (Γ), στο νερό με τη θυμόλη (Ε) και στο νερό με τον χαλκοσωλήνα
(Δ).
Στο πείραμα αυτό εξετάστηκε μόνο η μεταβολή του χρώματος του νερού που
υποθέτουμε ότι σχετίζεται και με αλλαγές στη σύνθεση και στην ποιότητά του.
Βρέθηκε ότι όταν το νερό προστατεύεται από το φως του ήλιου, στην
περίπτωσή μας αλουμινόχαρτο ή προστεθεί θυμόλη σε συγκέντρωση 6,66% ή ένας
μικρός χαλκοσωλήνας μπορεί να διατηρηθεί μέχρι το μήνα. Η θυμόλη θα πρέπει να
διαλυθεί πρώτα σε λίγο οινόπνευμα γιατί στο νερό είναι αδιάλυτη».