Για να είναι αποτελεσματική και ασφαλής για
τις μέλισσες και το μέλι, η εφαρμογή μιας αντιβαρροϊκής θεραπείας πρέπει να
λαμβάνεται υπόψη ότι:
1. Μια θεραπευτική αγωγή το χρόνο είναι
υπεραρκετή για να κρατά σε χαμηλό επίπεδο τον πληθυσμό του παρασίτου.
2. Κανένα φάρμακο, ακόμη και οι φυσικές
ουσίες, με ακαρεοκτόνες ιδιότητες όπως το μυρμηκικό οξύ και η θυμόλη δεν πρέπει
να χρησιμοποιούνται όταν το μελίσσι αποθηκεύει μέλι.
3. Η θεραπεία με φυσικές ουσίες πρέπει να
σταματά το λιγότερο 45 ημέρες πριν από τον τρύγο. Η θεραπεία με
χημειοθεραπευτικά σκευάσματα πρέπει να γίνεται μόνο μετά τον τελευταίο τρύγο.
4. Η ύπαρξη ή μη γόνου επηρεάζει αποφασιστικά
την επιλογή του φαρμάκου και τη μέθοδο χορήγησης. Σε μελίσσια χωρίς γόνο είναι
δυνατό να χρησιμοποιηθούν με άριστα αποτελέσματα, φάρμακα με μικρή
υπολειμματική δράση. Σε μελίσσια που 102 εκτρέφουν γόνο χορηγούμε το
βαρροακτόνο με μορφή που επιτρέπει πολυήμερη παραμονή του μέσα στο μελίσσι.
5. Η περισσότερο αποτελεσματική και λιγότερο
επικίνδυνη για το μέλι θεραπεία, είναι αυτή που γίνεται αργά το φθινόπωρο μετά
τον τελευταίο τρύγο, σε μελίσσια που δεν εκτρέφουν γόνο ή σε μελίσσια που ο
γόνος έχει απομακρυνθεί.
6. Η χρήση χημικών σκευασμάτων πρέπει να
γίνεται με περίσκεψη για ν’ αποφευχθεί πιθανή δημιουργία ανθεκτικών στελεχών
του ακάρεως.